تمام دیروز ذهن اهالی فوتبال، مشغول این پرسش بود که دربی برگزار می شود یا خیر. همه از خود می پرسیدند دربی پنجشنبه هست یا به آخر فصل منتقل می شود؟
روز که تمام شد، پرسش ها هم به آخر رسید. التهاب موجود در فضای فوتبال ته نشین شد تا...
روز که تمام شد، پرسش ها هم به آخر رسید. التهاب موجود در فضای فوتبال ته نشین شد تا...
تمام دیروز ذهن اهالی فوتبال، مشغول این پرسش بود که دربی برگزار می شود یا خیر. همه از خود می پرسیدند دربی پنجشنبه هست یا به آخر فصل منتقل می شود؟
روز که تمام شد، پرسش ها هم به آخر رسید. التهاب موجود در فضای فوتبال ته نشین شد تا مشخص شود دربی سر وقت و روز پنجشنبه برگزار می شود. در این میان فقط به انباشتگی های ذهن خسته فوتبالدوستان چیزی اضافه شد. چیزی که خاصیتی هم برایشان نداشت.
درست مثل روزهای پرالتهابی که هواداران پرسپولیس برای آمدن یا نیامدن کارتال داشتند. روزهایی پر از اضطراب که با آمدن کارتال تمام شد اما هواداران دیدند این مربی 270 میلیارد تومانی، فرشته نجاتی که گمان می کردند، نبود.
دقیقا مثل همین حالی که هواداران استقلال در این روزها دارند. آنها روزها و هفته هاست منتظر ماتزاری هستند. انتظارش را کشیدند و روز را به شب و شب را به روز سنجاق کردند تا این مربی، قرارداد 400 میلیاردی اش را با استقلال امضا کند.
انگار فوتبال ما عادت کرده روزهای خود را با دلهره سپری کند. روزهایی که با پرسش های تکراری می گذرند بی آنکه چیزی به فوتبال ما اضافه کنند: این مربی از ما خوشش می آید؟ آن مربی می آید؟ این یکی می رود؟ آن یکی چطور؟ و...
فوتبال ما مدام درگیر همین سوال‌های بی فرجام است. پرسش هایی که دارایی فوتبال ما را بالا نمی برند. فوتبال ما عادت به بحران ها و حاشیه های خودساخته دارد. بحران هایی که مقل زنجیر، اجازه راه رفتن و پیشروی را از ما می گیرند.
روز که تمام شد، پرسش ها هم به آخر رسید. التهاب موجود در فضای فوتبال ته نشین شد تا مشخص شود دربی سر وقت و روز پنجشنبه برگزار می شود. در این میان فقط به انباشتگی های ذهن خسته فوتبالدوستان چیزی اضافه شد. چیزی که خاصیتی هم برایشان نداشت.
درست مثل روزهای پرالتهابی که هواداران پرسپولیس برای آمدن یا نیامدن کارتال داشتند. روزهایی پر از اضطراب که با آمدن کارتال تمام شد اما هواداران دیدند این مربی 270 میلیارد تومانی، فرشته نجاتی که گمان می کردند، نبود.
دقیقا مثل همین حالی که هواداران استقلال در این روزها دارند. آنها روزها و هفته هاست منتظر ماتزاری هستند. انتظارش را کشیدند و روز را به شب و شب را به روز سنجاق کردند تا این مربی، قرارداد 400 میلیاردی اش را با استقلال امضا کند.
انگار فوتبال ما عادت کرده روزهای خود را با دلهره سپری کند. روزهایی که با پرسش های تکراری می گذرند بی آنکه چیزی به فوتبال ما اضافه کنند: این مربی از ما خوشش می آید؟ آن مربی می آید؟ این یکی می رود؟ آن یکی چطور؟ و...
فوتبال ما مدام درگیر همین سوال‌های بی فرجام است. پرسش هایی که دارایی فوتبال ما را بالا نمی برند. فوتبال ما عادت به بحران ها و حاشیه های خودساخته دارد. بحران هایی که مقل زنجیر، اجازه راه رفتن و پیشروی را از ما می گیرند.
دربی تهران
